Forum Forum grupy 7 z ZiM PCz Strona Główna Forum grupy 7 z ZiM PCz
Forum grupy 7 z ZiM PCz
 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

Metody organizacji i zarzadzania

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Forum grupy 7 z ZiM PCz Strona Główna -> Materiały...
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
AGniesia
Aktywny


Dołączył: 09 Sty 2007
Posty: 71
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: KONIN

PostWysłany: Śro 15:04, 24 Paź 2007    Temat postu: Metody organizacji i zarzadzania

1.CZy ktoś dobry(Przemek, Radek) moze zamiescic ten referat techniki tworczego rozw problemow na forum??
2. czy ktos dobry moze zamiescic na forum materiały ad.metody scenariuszowe?
szczodrym z góry dziekuje


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość






PostWysłany: Czw 6:36, 25 Paź 2007    Temat postu:

aaa to o metodach scenariuszowych to trzeba skas wziac... ja poszukam w piatek jak bedziemy miec wolne Smile
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość






PostWysłany: Czw 6:42, 25 Paź 2007    Temat postu:

Metoda scenariuszy w analizie strategicznej w przedsiębiorstwie


Istnieją metody analizy zmian nieciągłych, które nie są ekstrapolacyjną kontynuacją procesów zachodzących w otoczeniu w przyszłości w danym czasie. Zmiana nieciągła oznacza przeskok między przeszłością a teraźniejszością oraz między teraźniejszością a przyszłością. Do analizy zmian nieciągłych służą metody scenariuszowe, których zastosowanie datuje się od początku lat siedemdziesiątych. Za prekursorów w tej dziedzinie uznaje się amerykański koncern General Electric i firmę Shell Nederland. Metody scenariuszowe są narzędziem zarządzania strategicznego i służą analizie planowania strategicznego w warunkach zmiennego otoczenia. Nie uzyskuje się na ich podstawie dokładnego obrazu przyszłości lecz pobudzają one kierownictwo do przewidywania różnego rozwoju zjawisk i badania ich wpływu na przedsiębiorstwo. Istotną cechą metod scenariuszowych jest uwzględnienie wariantowości. Konieczność ich sporządzania wynika z bardzo wysokiej niepewności otoczenia wymagającej od menedżerów odpowiednich narzędzi do przewidywania przyszłości i dostosowywania działań organizacji. Scenariusze uznaje się za metodę prognozowania długookresowego, można je podzielić na cztery zasadnicze grupy: 1) scenariusze możliwych zdarzeń – są oparte na logice intuicyjnej, ich istotą jest tworzenie list wydarzeń możliwych w przyszłości ważnych dla organizacji. Metoda scenariuszowa możliwych zdarzeń jest instrumentem przydatnym do oceny stopnia ryzyka przewidywania, podstawowych zmian i do wyboru konkurujących ze sobą celów strategicznych przedsiębiorstwa. 2) scenariusze symulacyjne służą dokonywaniu wyprzedzającej oceny wartości poszczególnych wyborów strategicznych organizacji zależnie od oddziaływań otoczenia. 3) scenariusze stanów otoczenia – mają w założeniu charakter jakościowy. Oznacza to, że oceny potencjalnej siły wpływu poszczególnych procesów występujących w otoczeniu na organizację oraz szacowania prawdopodobieństwa wystąpienia tych procesów w określonej przyszłości dokonuje się
na podstawie wiedzy twórców scenariusza. Rozróżniamy cztery podstawowe scenariusze: optymistyczny, pesymistyczny, niespodziankowy i najbardziej prawdopodobny. 4) scenariusze procesów otoczenia – dają uogólniony obraz otoczenia, określają wpływ poszczególnych procesów na organizację, pokazują szanse i zagrożenia oraz ewentualne niespodzianki. Natomiast scenariusze procesów w otoczeniu koncentrują się na procesach najbardziej istotnych o potencjalnie dłużej sile wpływu na organizacje.

Metoda scenariuszowa polega na budowie kilku wariantów scenariuszy przyszłości czyli konstruowaniu logicznego, przypuszczalnego opisu zdarzeń, jakie mogą wystąpić w przedsiębiorstwie i w jego otoczeniu w przyszłości, aby określić właściwe cele i przygotować odpowiednie strategie działania.
Istota metody scenariuszowej polega na prowadzeniu systematycznych studiów nad przyszłością firmy oraz jego otoczenia, które pozwalają rozpoznać możliwy, hipotetyczny ciąg wydarzeń prowadzący do różnych prawdopodobnych skutków.
Podstawowym składnikiem tej metody są warianty scenariuszy przyszłości, które stanowią pewną całościową, hipotetyczną wizję przyszłości firmy obejmującą dany obiekt wraz z wybranymi segmentami otoczenia.
Scenariusze mogą mieć charakter:
- eksploracyjny, stanowiące opis sekwencji zdarzeń prowadzących w logiczny sposób od sytuacji wyjściowej do możliwej przyszłości z uwzględnieniem tendencji dominujących;
- antycypacyjny, zawierające obraz przyszłości, określane jako pożądane, które wynikają z zakładanych zmian w funkcjonowaniu firmy, niezbędnych aby te stany osiągnąć.
Wyróżniamy dwa główne typy scenariuszy stosowane w planowaniu:
? scenariusze przyszłości samego przedsiębiorstwa;
? scenariusze otoczenia przedsiębiorstwa;

Ogólna procedura sporządzania scenariuszy przyszłości przedsiębiorstwa zakłada:
- precyzyjnie sformułowane zadania i wyznaczenie obszaru tematycznego scenariusza,
- opis i ocenę obecnej sytuacji badanej firmy,
- opis i analizę zbiorów potencjalnych czynników zewnętrznych kształtujących sytuację przedsiębiorstwa oraz ustalenie ich tendencji rozwojowych,
- określenie ewolucji firmy w założonym horyzoncie czasowym na podstawie informacji uzyskanych z poprzednich etapów oraz ze znanych mechanizmów rozwoju przedsiębiorstwa,
- opracowanie możliwych obrazów przyszłości firmy zakładających różne rodzaje świadomej interwencji w jego obecne procesy rozwoju,
- wykorzystanie scenariuszy w formułowaniu planów strategicznych przedsiębiorstwa.
Scenariusze przyszłości przedsiębiorstwa uwzględniają także różne modele rozwoju przedsiębiorstwa. Mogą to być scenariusze zakładające np. szybki wzrost, wzrost umiarkowany, ograniczenie działalności, a także można mówić o scenariuszach zakładających tzw. wzrost upodobniony oraz nowy (inny) wzrost.

Druga grupa scenariuszy to scenariusze rozwoju otoczenia przedsiębiorstwa, których treścią są kluczowe zmiany, jakie będą miały w nim miejsce.
Scenariusze otoczenia dotyczą przede wszystkim rynku, a zatem klientów, głównych konkurentów, dostawców. Scenariusze otoczenia mogą określać także przyszłość takich segmentów makrootoczenia jak: obszar polityczny, prawny, społeczny, technologiczny w wymiarze kraju lub w globalnym wymiarze międzynarodowym.
Scenariusze przyszłości zarówno przedsiębiorstwa jak i jego otoczenia stanowią istotne znaczenie planowania rozwoju każdej firmy.

Scenariusze:
a) a) przyszłość samego przedsiębiorstwa
scenariusze mogą zakładać różne modele rozwoju przedsiębiorstwa:
- szybki wzrost
- wzrost umiarkowany
- ograniczenie działalności
- wzrost upodobniony
- - nowy inny zrost
b) b) związane z otoczeniem dotyczą:
- - rynków(klienta)
- - głównych konkurentów
- - dostawców
- - producentów dóbr substytucyjny
- - obszar polityczny ekonomiczny ekologiczny technologiczny
podział metod scenariuszowych:
a) a) scenariusz możliwych zdarzeń- zawierają opis rozwoju sytuacji w otoczeniu i projektowaniu odpowiedniej reakcji przedsiębiorstwa w zależności od uwzględnionych czynników wewnętrznych i zewnętrznych.
b) b) Scenariusze symulacyjne -są opracowywane w odniesieniu do konkretnego problemu do którego ustala się listę istotnych czynników w otoczeniu mających wpływ na działalność przedsiębiorstwa
c) c) Scenariusze stanów otoczenia -zawierają oceny potencjalnej siły wpływu poszczególnych czynników i procesów zachodzących w otoczeniu na dane przedsiębiorstwo oraz szacują prawdopodobieństwo ich wystąpienia(w oparciu o wiedzę ekspertów)
Scenariusze przedsiębiorstwa i otoczenia mogą być opracowane:
a) a) w wersji optymistycznej -bazującej na takich trendach , które maja największy pozytywny wpływ na przedsiębiorstwo
b) b) w wersji pesymistycznej-na bazie tendencji o najbardziej negatywnym wpływie
c) c) w wersji niespodziankowej -na bazie tendencji zmian z najmniejszym prawdopodobieństwem wystąpienia
d) d) w wersji najbardziej prawdopodobnej- na bazie trendów najbardziej prawdopodobnych do wystąpienia o charakterze pozytywnym lub negatywnym.

ETAPY KONSTRUOWANIA SCENARIUSZY:
1. zdefiniowanie i określenie struktury pola badawczego
2.identyfikacja i strukturyzacja najważniejszych czynników wpływających na kształtowanie się otoczenia
3.ustalenie tendencji rozwojowych i wskazówki krytycznych decydujących o przyszłość stanu otoczenia
4.określenie i wybór alternatywnych spójnych związek założeń
5.interpretacja wybranych scenariuszy obszarów decydujących o rozwoju otoczenia
6.wprowadzenie i analiza oddziaływania wyrażanych efektów zakłóceniowych
7.wypracowanie scenariuszy z ewentualnym określeniem konsekwencji dla pola badań
8.projektowanie środków działania i opracowywanie planów dla, poszczególnych obszarów przedsiębiorstwie.
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość






PostWysłany: Czw 6:42, 25 Paź 2007    Temat postu:

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

a to co jest wyzej podobno z Bienioka Smile
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
AGniesia
Aktywny


Dołączył: 09 Sty 2007
Posty: 71
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: KONIN

PostWysłany: Czw 14:08, 25 Paź 2007    Temat postu:

jejjj chciało Ci sie tyle pisac;) dzieki dzieki:* byłam dzisija w czytelnie i skserowalam wszystkie te tematy co ona podawała.. jak cos prosze sie zglosic;)

Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Blady
Zagubiony


Dołączył: 09 Sty 2007
Posty: 6
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5

PostWysłany: Sob 12:29, 27 Paź 2007    Temat postu: Re: Metody organizacji i zarzadzania

AGniesia napisał:
1.CZy ktoś dobry(Przemek, Radek) moze zamiescic ten referat techniki tworczego rozw problemow na forum??
szczodrym z góry dziekuje


Druga część = Przemysław W. - jego musicie męczyćSmile Jeżeli ktoś będzie chętny do mogę to wysłać na maila.

TECHNIKI HEURYSTYCZNE
Rolę pobudzającą i regulującą procesy kreatywne spełniają techniki heurystyczne. Termin heurystyka pochodzi od greckiego słowa heurisko, które oznaczało umiejętność dokonywania odkryć.
Techniki heurystyczne oparte są na wykorzystaniu opinii i ocen różnych osób (ekspertów, profesjonalistów i nieprofesjonalistów) zaangażowanych w rozwiązywanie danego problemu, tj. znajdowanie i wykrywanie faktów oraz związków między nimi i formułowanie własnych nieskrępowanych osądów i propozycji rozwiązań. Metody te wykorzystują osiągnięcia heurystyki, tj. dyscypliny zajmującej się badaniem procesów twórczego myślenia i formułującej zalecenia, których zastosowanie umożliwia bardziej efektywne rozwiązywanie problemów. Podejście heurystyczne do problemu oznacza rozbudzenie fantazji, wyobraźni i intuicji oraz koncentrację na twórczych elementach rozwiązywanego problemu. Techniki heurystyczne są przeciwieństwem technik algorytmicznych, do których zalicza się wzory matematyczne, przepisy technologiczne i których cechą szczególną jest to, że gwarantują osiągnięcie poprawnego rozwiązania przy stosowaniu skończonego ciągu operacji.
Wszystkie heurystyczne stymulatory twórczego myślenia mają w zasadzie jeden cel – stworzenie optymalnych warunków do powstania i sformułowania pomysłu. Ten moment stanowi jeden z kolejnych stadiów procesu kreatywnego zachodzącego w umyśle człowieka, które najogólniej ująć można w cztery podstawowe człony:
• Preparacja - polega na zebraniu informacji w drodze obserwacji i doświadczeń
• Inkubacja - oznacza dojrzewanie pomysłów
• Olśnienie– błysk natchnienia, wpadanie na pomysł
• Weryfikacja - ocena wartości pomysłów

METODY INTUICYJNE

Metody te dają przewidywania nie poparte ścisłymi obliczeniami, a proces dochodzenia do pewnych oszacowań przyszłości związany jest z wykorzystywaniem twórczych możliwości, jakie tkwią w umyśle każdego normalnie rozwiniętego człowieka. Są one stosowane zwłaszcza w prognozowaniu długookresowym. Przykładem metod intuicyjnych jest technika burzy mózgów i technika delficka


TECHNIKA BURZY MÓZGÓW
Technika burzy mózgów służy zespołowemu poszukiwaniu twórczych/nowych/oryginalnych rozwiązań różnorodnych problemów, jak np. ulepszenie produkowanego przedmiotu.
Zespól składa się z 9-15 osób, przy czym uważa się, że optymalną liczbą jest 12 osób. Zadaniem zespołu jest, opracowywanie pomysłów rozwiązań problemu. Zespo¬łem tym kieruje przewodniczący, a wszelkie pomysły zapisuje sekretarz. Zespół powinien być heterogeniczny, w jego skład powinny wchodzić osoby różnej płci, różnego wieku, specjaliści i stanowisk. Niedopuszczal¬ne jest, aby w jednym zespole znajdowały się osoby pozostające w zależnościach hierarchicznych, tj. przełożeni i podwładni. Sytuacja taka wyklucza bowiem przedstawianie wszystkich pomysłów w obawie przed krytyczną oceną kierownika. Członkowie zespołu powinni charakteryzować się ponadprzeciętną pomysłowością - nie chodzi o to, aby byli "supermanami" lecz chcieli i umieli znajdować pomysły. Część (nawet 1/3) z nich powinna być laikami w dziedzinie, której dotyczy problem. Takie osoby są bowiem źródłem nietypowych pomysłów.

Zasady obowiązujące w technice burzy mózgów:

1. Pomysły należy podawać w formie zwięzłej
2. Należy podawać wszystkie pomysły przychodzące na myśl, nawet te najbardziej komiczne czy absurdalne
3. Zero krytyki na etapie zgłaszania pomysłów
4. Należy starać się, aby pomysłów było jak najwięcej
5. Należy rozwijać i modyfikować pomysły wysuwane przez inne osoby.

Etapy postępowania

1. Ustalenie pomysłu (sformułowanie problemu wymagającego rozwiązania)
2. Wytwarzanie pomysłów
3. Ocena pomysłów

Do zalet pracy zespołowej zaliczamy:
• większą efektywność grupy niż pojedynczo pracujących jednostek,
• sprzyjanie lepszemu wykrywaniu błędów w grupie,
• występowanie większej obiektywizacji wyników w grupie,
• sprzyjanie większej twórczości,
• większy stopień humanizacji pracy w grupie,
• nauka współpracy i współdziałania uczestników grupy.
Metoda 635
Metoda 635 jest chyba najciekawszą z odmian burzy mózgów. W metodzie tej zamiast słownego zgłaszania pomysłów zapisuje się je na formularzu specjalnie do tego przygotowanym. W sesji pomysłowości uczestniczy 6 osób. Każdy uczestnik otrzymuje formularz, na którym zapisuje jednorazowo 3 pomysły w ciągu 5 minut (stąd właśnie nazwa metody). Następnie podaje formularz osobie siedzącej obok. Podobnie jak w przypadku klasycznej burzy mózgów pomysłów nie należy powtarzać, natomiast wskazane jest ich modyfikowanie, rozwijanie i kombinowanie. Sesja pomysłowości kończy się z chwilą, każdy uczestnik napisze swoje pomysły na każdym formularzu. Łatwo policzyć, że każdy uczestnik w ciągu jednej sesji zgłasza 18 pomysłów. Sesja trwa 30 minut i po jej zakończeniu jest w sumie ponad 100 pomysłów. Po zakończeniu sesji pomysłowości następuje sesja oce¬niania, która przebiega identycznie jak w oryginalnej metodzie. Szczególna wartość metody 635 polega na tym, że mogą w niej uczestniczyć ludzie mniej komunikatywni, któ¬rzy w zwykłej burzy mózgów zostaliby zakrzyczani. Poza tym mogą tu uczestniczyć jednocześnie przełożeni i podwładni. Metoda wymaga zaledwie 6 osób zamiast 12, a więc można ją przeprowadzić samodzielnie w dziale.

TECHNIKA DELFICKA
Metoda delficka jest metodą inwentyczną, która została opracowana przez Helmera wraz z jego współpracownikami. W metodzie tej wykorzystuje się formę pośrednią wyrażania opinii przez ekspertów. Eksperci mają za zadanie odpowiadanie na pytania, które są zawarte w specjalnych kwestionariuszach, które zawierają omawiany problem. Metoda delficka dotyczy hipotetycznego rozwoju przyszłych zdarzeń. Np:, kiedy (rok) batoniki czekoladowe zdobędą 10 procentowy udział w rynku słodyczy. Kwestionariusze są kierowane do specjalistów, którzy wyrażają opinię na temat problemu i odpowiadają pisemnie na pytania dodatkowe. Dzięki udzielonym odpowiedziom następuje kolejny etap, czyli sprecyzowanie problemu i sposobu jego rozwiązania. Wyniki są następnie przedstawiane ekspertom razem z listą anonimowych uwag i uzasadnieniem propozycji. Eksperci rozważają problem aż do momentu, w którym dochodzą do ostatecznej propozycji rozwiązania problemu.
Zalety metody delfickiej:
• Niezależność opinii ekspertów
• Anonimowość wypowiadanych sądów
• Wieloetapowość postępowania
• Uzgadnianie i sumowanie opinii osób kompetentnych
Wady metody delfickiej:
• konieczność angażowania dużej liczby osób
• czasochłonność
• brak bezpośredniej wymiany poglądów między ekspertami
• trudności w doborze odpowiednich osób
• małe angażowanie ekspertów, jeśli nie są zaznajomieni z problemem
Etapy postępowania w metodzie delfickiej:
1. Zdefiniowanie problemu
2. Wybór grupy ekspertów
3. Przygotowanie i rozesłanie ankiety
4. Analiza odpowiedzi z ankiety
5. Jeżeli brak zgodności do rozesłanie kolejnej ankiety i przejście do p.4
6. Jeżeli jest zgodność poglądów to prezentacja wyników

TECHNIKA SYNEKTYCZNA

Technika ta polega na świadomym wymuszonym poszukiwaniu podobieństw (analogii) pomiędzy danym obiektem (przedmiotem, wyrobem, faktem, zdarzeniem, nakładem, efektem, rozwiązaniem organizacyjnym, zarządzaniem itp.) a innymi obiektami w celu poznania, przeniesienia i wykorzystania informacji z opisu obiektu znanego na nieznany (wyjściowy). Technika synektyczna zostanie przedstawiona na podstawie synektyki Gordona.

SYNEKTYKA GORDONA

W.J.J. Gordon utrzymuje, że myślenie grupowe zawsze przewyższa myślenie indywidualne. Twierdzi on, że grupa może skondensować do kilku godzin proces tworzenia, który jednostce mógłby zajmować nawet kilka miesięcy. Uważa on, że w grupie łatwiejsze jest „myślenie irracjonalne”, pożądane w trakcie etapów generowania pomysłów w procesie rozwiązywania problemu. Grupa dodaje śmiałości, wyzwala współzawodnictwo i rozszerza zakres poszukiwań pomysłów.
Synektyka Gordona jest jedną z ciekawszych i skuteczniejszych technik twórczego rozwiązywania problemów. Opiera się ona na jednym z twierdzeń psychologii twórczości, które mówi, że: twórczość jest wynikiem łączenia istniejących już elementów, które pozornie nie mają ze sobą nic wspólnego, w nowe całości mogące spełniać użyteczne funkcje. Najbardziej charakterystycznym rysem synektyki jest systematyczne stosowanie analogii jako środka stopniowego oddalania się od rozwiązywanego problemu w jego ujęciu dotychczasowym. Możemy wyróżnić 4 rodzaje analogii:
1. analogie personalne
2. analogie proste
3. analogie symboliczne
4. analogie fantastyczne
Wszystkie 4 są tak głupie, że nie chce mi się ich opisywać.

Etapy postępowania
1. Postawienie problemu
2. Zdefiniowanie i analiza problemu
3. Wstępne oczyszczenie problemu
4. Sformułowanie problemu
5. Analogie bezpośrednie (pierwsza faza)
6. Analogie fantastyczne
7. Analogie osobowe
8. Analogie symboliczne
9. Analogie bezpośrednie(druga faza)
10. Analiza
11. Wymuszenie rozwiązania
12. Nowe punkty widzenia


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Izunia
Moderator


Dołączył: 09 Sty 2007
Posty: 3423
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: ...z miasteczka ....

PostWysłany: Sob 15:26, 27 Paź 2007    Temat postu:

Dziekuje bardzo;-)
A ja prosilabym bardzo Radka o wyslanie mi to na poczte, jak bedzie mial wolna chwilke... [link widoczny dla zalogowanych]


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość






PostWysłany: Nie 22:15, 28 Paź 2007    Temat postu:

no Ty chyba Aga żartujesz, że ja to pisałam, no coś Ty Razz hihihih
Powrót do góry
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Forum grupy 7 z ZiM PCz Strona Główna -> Materiały... Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Możesz pisać nowe tematy
Możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach

fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Regulamin